خوش‌خدمتی‌ با چاشنی چاپلوسی، نه تنها فرصت نیست، بلکه تهدید و سمّی است که جان مدیران را می‌گیرد. این رویه که یادگار دوران قاجار است،و در آن دوران رواج و رونق زیادی یافت، گویی هنوز هم برخی را مجذوب خود کرده است. گویا برخی همچنان در عهد قاجار سیر می‌کنند و برای بقای خود در […]

خوش‌خدمتی‌ با چاشنی چاپلوسی، نه تنها فرصت نیست، بلکه تهدید و سمّی است که جان مدیران را می‌گیرد.

این رویه که یادگار دوران قاجار است،و در آن دوران رواج و رونق زیادی یافت، گویی هنوز هم برخی را مجذوب خود کرده است. گویا برخی همچنان در عهد قاجار سیر می‌کنند و برای بقای خود در مراسمات و کسب اندک مزدی، مسیر تملق و مجیزگویی را در پیش گرفته‌اند.

در عصر ارتباطات و اطلاعات، که کودکان ۷ ساله تا نسل زد، در شبکه های اجتماعی و مرورگرها به دنبال دانش و تحلیل داده هستند، دیگر جایی برای این نمایش‌های مشمئز کننده ،تملق و چاپلوسی نیست. همانطور که در یک دهه اخیر، بسیاری از مشاغل با پیشرفت علم و فناوری از بین رفتند، این روش‌های ناکارآمد نیز به زباله‌دان تاریخ پیوسته‌اند، یا در شرف پیوستن هستند.

با این حال، برخی هنوز سعی در خودنمایی دارند، اما این تلاش‌ها تنها در برابر مدیرانی به ثمر می‌نشیند که شیفته چاپلوسی هستند و با کمال میل این رویکرد چندش‌آور و حال بهم زن را پذیرا می‌شوند. خوشبختانه این دسته از مدیران که به سبک قاجار علاقه مندند، انگشت‌شمارند.

*چاپلوسان چو گَرد، بر دورِ رئیس بهرِ نفع خویش، چون روبه در کمین حقیقت را کُشند، دروغ را دهند پاس در باغِ دِل، ز هر چه گُل، خار روید.*

  • نویسنده : میثم اکبرپور